Een pittig weekje...

Bienvenido,

De afgelopen maanden heb ik veel met jullie gedeeld en de toon was over het algemeen positief. Nu het even wat minder gaat heb ik moeite om het te delen maar zoals mijn online coach het altijd zegt: “Het leven is 50% leuk is 50% ruk” dus hier komt het verslag van afgelopen week.

Vorige week vrijdag kregen we bericht dat de douane onze container open had gemaakt en toch nog wat vragen had over onze ‘persoonlijke collectie van mineralen en edelstenen’. We kregen een foto van een opengemaakt doosje met seleniet doorgestuurd. Op dat moment wisten we dat ze geld wilden zien maar de vraag was hoeveel… Omdat het op vrijdag gebeurde werd opnieuw ons geduld getest omdat er in het weekend natuurlijk niets zou gebeuren. Gelukkig hebben we onze container niet zelf laten verschepen maar via een importeur en ging de communicatie, in het Engels, via hun. Toch was het een akelig gevoel omdat je weet dat ze in je persoonlijke spullen zitten te rommelen en je kan er niets aan doen. Zo gingen we het weekend in en zeiden tegen elkaar ons mantra: “het is wat het is”.

Op zaterdagochtend gaan we hier in San Ber altijd naar de markt en toen we terugkwamen stond de beveiligingsinstantie Prosegur en de politie op onze stoep. Het alarm was afgegaan en op de videobeelden hadden ze gezien dat er 3 mannen ons huis waren binnen gedrongen. We zijn samen met Prosegur naar binnen gegaan en toen zag ik het al. Mijn euro-portemonnee lag in het gangetje bij de slaapkamers en ze hadden uit de nachtkastjes en kledingkast in onze slaapkamer de nodige spullen op de grond gegooid. Het viel me direct op dat mijn 2 tasjes met sieraden niet meer op mijn nachtkastje stonden. Hierin zaten al mijn sieraden die ik op mijn verre reizen gekocht had en nog wat andere sieraden waaronder de gouden hanger van mijn oma. Alles was weg… Verder missen we nog wat euro’s, dollars en Braziliaanse reaals (totaal /- 150 euro) wat in een heuptasje zat. Door het alarm hebben ze maar 2 slaapkamers kunnen doorzoeken dus het had veel erger kunnen zijn maar toch…

Als we weggaan dan sluiten we Saartje altijd op in een slaapkamer zodat we het (bewegings)alarm kunnen inschakelen. In alle hectiek van de inbraak was Saartje naar buiten gevlucht en we konden haar nergens in de tuin vinden. Ze was waarschijnlijk in paniek over de omheining geklommen en we hoopten dat ze een veilig plekje had gevonden en rond etenstijd weer terug zou komen. Rond 17 uur liepen we opnieuw de tuin in om haar te roepen en toen hoorde Harry achter in de tuin een geluid uit een soort put komen. Daar zat ze inderdaad, helemaal verzopen want het had die middag behoorlijk geregend. Ze liet zich vrij gemakkelijk pakken en begon zich binnen meteen te wassen. Wow, wat waren we opgelucht dat ze er weer was!

De douane houdt ondertussen nog steeds onze container vast en heeft een grondige inspectie van de edelstenen uitgevoerd. Het is nu afwachten wat de importheffing zal zijn...

Onze huurbazin vond het heel vervelend dat er bij ons ingebroken was en ze laat de politie nu regelmatig langs ons huis patrouilleren. We zijn nog niet weer met zijn tweeën op pad geweest maar ik begrijp ook dat ik me niet in mijn huis op kan blijven sluiten. Het verwerkingsproces neemt gewoon tijd in beslag…

Om positief te eindigen kan ik vertellen dat we op 7 maart de definitieve koopakte van ons huis hebben getekend en het resterende bedrag hebben overgemaakt. Nu worden de eigendomsaktes op onze naam gesteld en dan is het huis van ons. We zijn overeengekomen dat de oude bewoners er tot eind april in kunnen blijven wonen. Deze constructie is de normale gang van zaken hier in Paraguay en juridisch is alles goed geregeld. Het nieuwe huis is in ieder geval iets om naar uit te kijken!

Ook is het de laatste dagen een stuk koeler waardoor we eindelijk overdag weer eens in de tuin kunnen zitten. Heerlijk!

Hasta luego,

Harry en Reintje