Lijstjes, lijstjes en nog meer lijstjes...

Bienvenido,

Nadat we ons nieuwe paspoort op hadden gehaald kwam Harry met het idee om dan ook maar direct een [e-2708] ticket te boeken voor oktober en die kwam wel even binnen. Een enkele reis naar Paraguay met een paar koffers en de kat. Mijn stress niveau steeg onmiddellijk en dat gevoel om je hart te volgen was ik even helemaal kwijt. Want een ticket boeken in oktober betekende dat er in 2 maanden nog ontzettend veel moest gebeuren en gingen we niet te snel…

Met een koppie thee en een schrijfblok in mijn hand werd ik weer wat rustiger. Ik begon lijstjes te maken en per item van het eerste lijstje werden er weer andere lijstjes gemaakt. Het is voor mij een manier om het overzicht te behouden en mijn angst om iets te vergeten onder controle te houden. Ja, voor degenen die mij goed kennen… een control-freak ben ik wel [e-1f60a].

Dag na dag worden er items afgevinkt en wordt alles wat er geregeld moet worden op elkaar afgestemd. Ondertussen is het ticket geboekt op 3 oktober en zitten we vanaf 23 september in een chalet op het vakantiepark Roompot bij ons in het dorp. De verhuizer komt 25 september onze spullen ophalen en de overdracht van het huis is op 27 september. Strakke planning maar dat gaat zeker lukken. Mede omdat Harry zijn laatste werkdag heeft gehad op 21 augustus en we samen nu kamer voor kamer aan het leeghalen zijn.

We zitten ook nog steeds vol in het proces van loslaten. Met het verkopen van de meubels heb ik geen enkele moeite maar het verkopen van mijn mooie verzameling kruidenboeken gaat me aan het hart. Maar Paraguay heeft een heel andere flora dan hier, dus heeft het weinig zin om deze boeken mee te nemen. En ik mag straks weer een nieuwe verzameling opbouwen… ook leuk! Nu al zin in [e-1f600].

Het loslaten van Swiebertje is nog weer een ander proces. Ik kreeg de laatste tijd wat last van schuldgevoel en daarom hebben we een dierentolk ingeschakeld om een gesprek met beide katten te voeren. Dit was in één woord GEWELDIG. Het was een bijzondere conversatie die niet alleen ons eerste gevoel bevestigde maar ons ook deelgenoot maakte van hoe de katten over ons en over elkaar denken. Hoewel ze elkaar regelmatig in de haren vliegen bleek nu dat Saartje bezorgd was of Swieb het bij de buren naar zijn zin zou hebben. En Swieb waarschuwde ons dat we Saar geen enkele ruimte kunnen geven tijdens onze reis want ze kan zich, volgens Swieb, zo plat als een dubbeltje maken en overal uit ontsnappen. Verder hebben we Swieb uitgelegd dat dit straks zijn huis niet meer is en Saar uitgelegd dat ze straks 24 uur in een transportmandje moet zitten maar dat we wel altijd bij haar in de buurt zijn. Nu ik mijn schuldgevoel kwijt ben lukt het me gelukkig weer om zelf met de katten te praten en kan ik ze verder voorbereiden op de grote verhuizing.

Ondertussen is mijn stress niveau weer wat gedaald en kan ik steeds vaker een vinkje zetten op één van mijn vele lijstjes. Stap voor stap gaan we vooruit en we zeggen regelmatig tegen elkaar: "Paraguay allá vamos" (Paraguay, we komen eraan).

Hasta luego,

Harry en Reintje